Het geboorteverhaal bespreken met je kind…
Hier zie je mij (Martine) met mijn dochtertje Sien op schoot zitten… Ik ben Sien hier haar geboorteverhaal aan het vertellen. En dat verhaal was niet altijd even makkelijk voor haar…
Ik zal jou even meenemen in het geboorteverhaal van Sien, zodat je misschien meer kan begrijpen wat voor impact dit heeft op een kind.
De zwangerschap van Sien
We waren door het dolle heen toen we besloten om voor een vierde kindje te gaan! Wat was dit kindje welkom in ons gezin…
Ik raakte erg snel in verwachting en was nog nooit zo dankbaar met een positieve test! Wow, het was ons gewoon weer gegund, wat een rijkdom!
Al vanaf een weekje of 7 in de zwangerschap deelde ik mijn zorgen over ons vierde kindje met mijn man. Ik vertelde hem dat ik een onderbuikgevoel had, dat er iets aan de hand zou zijn met dit kleine meisje. Ik voelde ook altijd heel sterk welk geslacht ons kindje had en had het ook alle 4 de keren goed… Dus ik bleef haar ons meisje noemen ; ).
Mijn man reageerde daar vrij nuchter op en zei dat ik me waarschijnlijk druk maakte om niets en dat het allemaal wel los zou lopen. In de weken die volgden werd dat gevoel alsmaar sterker en voelde ik haar niet to nauwelijks bewegen. ‘Ze durft het niet HJ, zei ik tegen mijn man, ze is ergens bang voor, bang dat we haar niet nemen zoals ze is ofzo’…. Hoe lief mijn man ook voor mij en m’n buikmeisje was, het ongeruste gevoel verdween maar niet…
Totdat ik met 18 weken in huilen uitbarstte bij onze verloskundige. Dit waren ze niet helemaal gewend van mij en ze besloten om een snelle geruststellende echo te maken omdat ik die week erop al een 20 weken echo kreeg… Even snel naar het hartje gekeken, het hoofdje, geen bijzonderheden, maar ze lag inderdaad erg rustig in m’n buik. Geen zorgen werd er weer gezegd, het ene baby’tje is drukker dan de andere… Maar nog was ik niet gerust en wist ik dat we ‘iets afwijkends’ te horen zouden krijgen bij de 20 weken echo.
De 20 weken echo
De dag van onze 20 weken echo brak aan… Eindelijk zouden we te horen krijgen hoe of wat met dit bijzondere meisje in mijn buik… De eerste 10 minuten ging prima, ik bleef met zweethandjes de hand van mijn man vasthouden. Op een gegeven moment was onze verloskundige nogal aan het duwen op mijn buik en zei ze; “Ik krijg haar rechter handje niet in beeld, ze houdt haar handje achter haar rug”.
Ik hoor mezelf nog grappend zeggen ‘dan zit ‘ie d’r niet an?’
En met dat ik dat zei, haalde Sien haar armpje tevoorschijn en zegt onze verloskundige zacht ‘Nou Martine, daar zeg je me wat, ik denk dat je gelijk hebt…
BAM!! Ondanks het onderbuikgevoel schrok ik me helemaal kapot! Mijn kleine meisje zou het niet makkelijk krijgen in haar leven… Wat had ik verkeerd gedaan dat haar handje er niet aan zat… Intens veel verdriet en medelijden voelde ik naar haar toe… Mijn man zat witjes en stilletjes naast me, ik kneep in zijn hand en zei huilend sorry, sorry, sorry! Ik voelde me op één of andere manier zó schuldig naar hem en ons meisje! De verloskundige zei, zullen we in ieder geval even kijken naar het geslacht? Ik wou ook ineens dolgraag weten of het daadwerkelijk een meisje was waar ik me al die tijd zo verbonden mee voelde. En ja hoor, en meisje! Wat waren we ineens weer intens gelukkig!
Mijn man zei ineens; “Ze krijgt in ieder geval een onwijs leuke vriend later die echt voor haar gaat”! Het verdriet maakte ineens plaats voor trots en geluk! Dit meisje heeft ons uitgekozen als papa en mama en wij kiezen voor de volle 1000% voor haar! Wat een bijzonder moppie! En wat waren we dankbaar dat alles er verder goed uitzag… Na de 20 weken echo hebben we direct roze kleertjes gehaald en waren we in de wolken met een klein meisje op komst…
De klinisch geneticus
We werden doorgestuurd naar een klinisch geneticus. Zij houden zich onder meer bezig met het opsporen van erfelijke aandoeningen. Dit was twee weken na de 20 weken echo en wij waren inmiddels al weer op onze roze wolk geklommen. Ze vertelde ons dat ze hoorden dat wij er heel positief in stonden en dat beaamden we met grote trotse glimlach… Ik zei letterlijk, ze gaat zich straks prima redden in haar leven, ze zal voor uitdagingen komen te staan, maar dat geldt voor al onze kinderen, dus daar zal ze niet anders in zijn… En gelukkig ziet alles er verder gezond uit dus een missend rechter handje is dan bijzaak…
“Daar was ik al bang voor” zei ze… Mijn man en ik keken elkaar aan en begrepen haar reactie in eerste instantie niet! Ze vertelde ons dat er tig syndromen konden zijn die ons meisje zou kúnnen hebben en dat er een aantal waren die middels een vruchtwaterpunctie op te sporen waren… Ze schreef een aantal syndromen op met de bijbehorende symptomen en die logen er niet om!
Ik las acute leukemie – levensverwachting tot 6 jaar – licht tot zwaar verstandelijk en lichamelijk beperkt – niet zelfstandig kunnen eten/drinken – sondevoeding – veel moeten spugen – bijzonder uiterlijke kenmerken enz….
We schrokken ons kapot! Niet alles kon onderzocht worden middels een vruchtwaterpunctie, maar een aantal syndromen konden wel worden uitgesloten… Zonder ook maar enig overleg met mijn man kon ik nog zeggen dat ik absoluut geen vruchtwaterpunctie wilde, omdat ik ons dochtertje graag wou nemen zoals ze was en ik absoluut niet de zwangerschap af wou breken als er wel echt iets ernstigs aan hand zou zijn. Mijn man stond daar exact hetzelfde zei hij gelukkig en en we rondden het gesprek af.
Verdoofd reden we naar huis… Waarom? Waarom werd dit op deze manier gebracht? Als een leeuwin beschermde ik haar en voelde ik een enorm gevoel van trots, vertrouwen en rust over ons heen komen. Ik besloot te vertrouwen op mijn intuïtie en tegen alle adviezen van het ziekenhuis in, gewoon thuis te bevallen, in bad, met mijn eigen vertrouwde en liefdevolle verloskundige…
En dat gebeurde ook! Op 16 oktober, begeleidde onze verloskundige en kraamverzorgende mij en Sien in een prachtige badbevalling!
Het duurde lang, de weeën waren erg heftig en ze lieten soms lang op zich wachten. Wat vond Sien het spannend om geboren te worden! We zouden voor het eerst echt haar ‘knuistje’ zien en ik voelde aan alles dat dat voor ons beide spannend was.
Zou ze echt helemaal gezond zijn? Hebben we wel de juiste keuze gemaakt om thuis te bevallen?
Alles wat ik voelde, voelde Sien ook…
Maar eindelijk na hard werken van ons beide, was daar ons kleine meisje en wat was ze mooi! KERNGEZOND!! Wat waren we dankbaar!!
Van baby tot peuter
De eerste 4 dagen hield Sien haar ogen dicht, ze was nog in shock… Het was die 9 maanden niet makkelijk voor d’r geweest en haar geboorte was hard werken voor haar. Ze moest dus nog even landen en al die indrukken een plekje geven. Sien en ik waren onafscheidelijk. Ze heeft erg veel bij me gelegen en heb haar veel gedragen… Dit heeft haar de veiligheid en het vertrouwen gegeven die ze zo hard nodig heeft in haar leven!
Ze is inmiddels een vrolijke peuter van ruim 2,5 en loopt met alles voor! Ze praat de hele dag door, ze zingt, ze lacht, ze speelt, ze klimt en doet alles (en meer) wat haar leeftijdsgenootjes ook doen!
Niets kan haar stoppen en haar positieve, opgewekte karakter brengt iedere dag gezelligheid in huize Bökkers!
Het geboorteverhaal bespreken
Wat ik ook veel heb gedaan en nog steeds doe, is haar geboorteverhaal met haar bespreken! En iedere keer, luistert ze zo aandachtig en zie ik weer dat er stukjes aan het helen zijn en ze weer iets los mag laten. Wat een bijzonder proces! En wat een geluk dat ik dankzij Geboorte In Kaart haar dit kan geven! Want wat maakt het een enorm verschil als je het geboorteverhaal als leidraad neemt m.b.t. het gedrag van je eigen kind, hoe je je kind benadert of het kind in jouw praktijk!
Want wanneer jij begrijpt wat een kind heeft ervaren in de zwangerschap en tijdens zijn geboorte en wat overweldigend is geweest voor hem, bergrijp je in één oogopslag zijn gedrag én wat hij eigenlijk hiermee wil zeggen! Want ‘moeilijk verstaanbaar gedrag’ ontstaat wanneer wij niet luisteren naar het kind. Wanneer wij leren kijken en luisteren naar de daadwerkelijke behoeftes van een kind, zul je zien dat het gedrag in no-time verandert omdat hij gezien en gehoord wordt….
Geboorte In Kaart is life changing! Het is geen kaartspelletje die je in kan zetten voor de gezelligheid! Het is een way of life, een zeer effectieve methode die jou compleet anders laat kijken naar gedrag! Die jou het geheel laat zien en de oorsprong van bepaalde gedragspatronen en belemmerende overtuigingen laat inzien.
Hoe de omgeving het brein vormt
Je kan een kind niet begeleiden wanneer je niet weet hoe hij zich heeft ontwikkeld in de meest kwetsbare periode in zijn leven… Namelijk de periode vanaf de kinderwens tot aan het eerste levensjaar. Daar is het hele brein naar gevormd.
En ons oerbrein, het reptielenbrein, heeft een enorm aandeel in de manier waarop een kind zich gedraagt. In ons oerbrein liggen namelijk onze diepste overweldigende ervaringen opgeslagen waarmee kinderen dagelijks worden gevoed. Het reptielenbrein controleert onze primaire levensbehoeften, zoals onze ademhaling en eetlust, veiligheid, overleven maar ook onze vecht- en vluchtreacties.
Dat is zo’n beetje de basis van het functionerende kind toch? Als er in die basis van alles opgeslagen ligt waardoor het alarm heel strak is afgesteld, gaan de alarmbellen bij zo’n kind om het minste of het geringste af. Dit doen ze dus niet opzettelijk, ze zijn zo ‘geprogrammeerd’, hun brein is destijds zo gevormd zodat ze het in die omgeving konden overleven…
Maar de omgeving van toen is niet langer de omgeving van nu en dáár gaat het vaak mis!
Geboorte In Kaart brengt de behoefte achter het gedrag in kaart
En dat is nou precies wat je met Geboorte In Kaart doet! Naar de vroegste herinneringen kijken, die in kaart brengen en ze dus voor het eerst echt zichtbaar maken. Alleen dat al, is voldoende om enorme veranderingen in gang te brengen. Daarnaast brengt Geboorte In Kaart de onderliggende behoefte van het gedrag van een kind in kaart.
Wij kijken dus niet naar wat er anders kan in het gedrag, wij kijken naar wat er logisch is aan het gedrag en koppelen dit terug aan die vroegste ervaringen…
En dat maakt deze methode ook zo effectief! We sleutelen namelijk niet aan gedrag, maar zoeken naar de onderliggende behoeftes en zorgen er samen met de ouders en de omgeving voor dat een kind hierin wordt voorzien!
Gedrag is slechts een logisch gevolg van al overweldigende ervaringen destijds!
En wanneer je het brein geeft waar hij om vraagt, zal dit brein zich aan gaan passen. Zal het brein niet bij iedere prikkel alarm slaan en kan het brein weer gaan samenwerken waardoor een kind zich optimaal kan ontwikkelen.
De manier waarop je bent gedragen en geboren doet er toe! Een kind vertellen hoe deze periode is geweest is ontzettend belangrijk en mag je in onze optiek NOOIT overslaan. Je ziet een kind pas in zijn geheel als je zijn hele verhaal kent : )
We sleutelen niet aan gedrag, maar het gedrag is de sleutel naar de oplossing!
